สองร้อยเจ็ดสิบสี่คน

รูปสลักแอนทิโลปไม้ตัวเล็ก ๆ วางอยู่บนหมอนของฉันราวกับว่ามันอยู่ที่นั่นมาโดยตลอด ส่วนโค้งเว้าของมันเรียบลื่น สึกหรอจากการสัมผัสอย่างทะนุถนอม ลายไม้ต้องกับแสงแดดยามเช้าที่ส่องลอดผ่านผนังผ้าใบของเต็นท์หรูเข้ามาอย่างบางเบา ฉันตัวแข็งทื่ออยู่ตรงประตูเมื่อเห็นมัน หัวใจเต้นรัวขึ้นมาทันที เพราะในใจฉันไม่เคย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ